Van voorouderlijk trauma naar intergenerationele heling — mijn illustratie voor Stichting 3 mei, een liefdevol verzoek
Voor Stichting 3 mei, een liefdevol verzoek maakte ik deze illustratie met als thema “van voorouderlijk trauma naar intergenerationele heling.” Een beeldverhaal over drie generaties vrouwen, ieder met haar eigen worsteling, kracht en plek binnen het grotere geheel van een gedeeld koloniaal verleden.
Erkenning, heling en verbondenheid
Waar bij een eerdere illustratie voor Stichting 3 mei de focus lag op verbondenheid, staan in dit werk erkenning en heling centraal. Het erkennen van het collectieve en persoonlijke leed dat doorwerkt tot in het heden. En de heling die mogelijk wordt zodra we durven kijken, luisteren, voelen en spreken.
Deze illustratie is mijn eerbetoon aan de kracht van onze voorouders, en aan de moed van de generaties die het werk van heling voortzetten. Scroll naar beneden voor een beschrijving voor mijn toelichting op de symbolische betekenis van deze illustratie.
Links: het moederland en het begin van het trauma
Aan de linkerkant zien we een vrouw in haar geboorteland. Ze buigt zich over een teil met was. Naast haar staat een mand met vuile kleren – symbolisch voor het onverwerkte trauma dat zij met zich meedraagt. Achter haar zien we een Nederlandse handelspost, het koloniale verleden dat diepe sporen heeft nagelaten. De donkere wolken, het onweer en de dreigende tsunami symboliseren de emotionele storm die dit heeft veroorzaakt: pijn, verlies, ontwrichting en overlevingsdrang. De Kan Kantri boom, een inheemse boom uit Suriname, vertegenwoordigt het moederland – een plek van oorsprong, maar ook van ingrijpend verlies.
In deze fase draait alles om overleven. Er is geen ruimte om te praten, laat staan te helen. De vuile was – de trauma’s – worden zorgvuldig weggestopt.
Midden: onderweg tussen twee werelden
In het midden van de illustratie draagt een vrouw de mand met vuile was op haar hoofd. Alles is netjes ingepakt, onbesproken, verborgen. Zij staat in het water, tussen verleden en toekomst, tussen het schip van het koloniale verleden en het vliegtuig dat symbool staat voor migratie en vooruitgang.
Deze vrouw vertegenwoordigt de generatie die de oversteek naar Nederland maakt. Ze probeert haar plek te vinden in een vreemd land, met andere gebruiken en waarden. De zee is rustiger, het onweer is verdwenen – maar het trauma reist mee, verborgen en onuitgesproken. Haar leven draait om opbouwen, vooruitkijken. Praten over het verleden gebeurt nauwelijks. Maar juist daardoor worden schadelijke patronen onbewust doorgegeven.
Rechts: geboren in Nederland – ruimte voor heling
Helemaal rechts zien we een vrouw bij een eikenboom, symbool voor haar worteling in Nederland. De lucht is helder, het water kalm. Zij behoort tot de generatie die hier is geboren, die materieel veilig is, en daardoor ruimte heeft om te reflecteren en te helen.
Zij durft te kijken naar wat generaties vóór haar met zich meedroegen. Ze pakt de erfenis van haar voorouders uit, onderzoekt familieverhalen en stelt vragen die lang verzwegen zijn. Ze durft de ‘vuile was’ buiten te hangen – niet uit schaamte, maar vanuit moed en liefde. Om zichzelf en toekomstige generaties te bevrijden van de ketens van onzichtbaar verdriet. Zo wordt de stamboom niet langer een bron van herhaling, maar een bron van kracht.
Reactie plaatsen
Reacties